عکاسی خیابانی هنری است که در آن باید قبل از شکار لحظه‌ها، خودتان را از صحنه محو کنید. نامرئی شدن به معنای واقعی کلمه نیست، بلکه به معنای حل شدن در جریان زندگی شهری است؛ طوری که حضورتان رفتار آدم‌ها را تغییر ندهد و بتوانید برشی خالص و دست‌نخورده از واقعیت را ثبت کنید. این چند تکنیک به شما کمک می‌کند تا به این مهارت برسید:

با ریتم خیابان هماهنگ شو

هر خیابان نبض و آهنگ خودش را دارد. برای اینکه وصله‌ی ناجور به نظر نرسی، باید به این ریتم گوش کنی و با آن هم‌نوا شوی. اگر در یک پیاده‌روی شلوغ که همه با عجله می‌روند، ناگهان بایستی یا زیگزاگی حرکت کنی، مثل یک سنگ در مسیر رودخانه، توجه همه را به خودت جلب می‌کنی. سعی کن بخشی از جریان جمعیت باشی. اگر سرعت مردم زیاد است، گام‌هایت را تندتر کن و اگر فضا آرام و کند است، تو هم آرام بگیر. با این کار، از یک «عکاس» به یک «عابر پیاده» در چشم دیگران تبدیل می‌شوی و این بهترین استتار ممکن است.

 

 بر دوربین خود مسلط باش؛ سرعت یعنی همه‌چیز

دوربین باید مثل ادامه‌ی دست و چشمت باشد، نه یک وسیله‌ی غریبه که برای کار با آن نیاز به مکث و تفکر داری. لحظه‌های ناب خیابان در کسری از ثانیه اتفاق می‌افتند و ناپدید می‌شوند. اگر برای تغییر تنظیمات یا فوکوس کردن، دوربین را از چشمت جدا کنی و با دکمه‌هایش کلنجار بروی، دو اتفاق بد می‌افتد: اول اینکه آن لحظه‌ی جادویی را برای همیشه از دست می‌دهی، و دوم اینکه این ور رفتن با دوربین، مثل یک تابلوی نئون بالای سرت فریاد می‌زند: «من یک عکاسم و دارم از شما عکس می‌گیرم!». قبل از بیرون رفتن، آنقدر با دوربینت تمرین کن که بتوانی بدون نگاه کردن، تنظیمات را تغییر دهی.

آرامش درونی، سپر بیرونی توست

مردم به زبان بدن تو واکنش نشان می‌دهند. اگر مضطرب، مردد یا نگران به نظر برسی، این حس را به اطرافیانت منتقل می‌کنی و آن‌ها فوراً نسبت به تو گارد می‌گیرند. اما وقتی با آرامش و اعتمادبه‌نفس در خیابان قدم می‌زنی، طوری که انگار صاحب آنجایی و دقیقاً می‌دانی چه کار می‌کنی، دیگران کمتر تو را به عنوان یک عنصر خارجی یا مزاحم می‌بینند. این آرامش درونی نه تنها تو را نامرئی‌تر می‌کند، بلکه به خودت هم کمک می‌کند تا ذهنت آزاد باشد، تمرکز بیشتری روی کادربندی و دیدن سوژه‌ها داشته باشی و درگیر تنش‌های محیطی نشوی.

 تجهیزات کمتر، توجه کمتر

در عکاسی خیابانی، بزرگی دوربین و لنز با میزان جلب توجه رابطه‌ی مستقیم دارد. وقتی با یک دوربین DSLR بزرگ و یک لنز تله‌فتوی غول‌پیکر وارد صحنه می‌شوی، انگار یک اسلحه به سمت مردم نشانه رفته‌ای. این کار فوراً حس ناامنی و دفاعی را در آن‌ها بیدار می‌کند. در مقابل، یک دوربین کوچک و جمع‌وجور (مثل دوربین‌های بدون آینه یا کامپکت) تو را شبیه یک توریست علاقه‌مند یا یک شهروند عادی نشان می‌دهد. این سادگی، حساسیت‌ها را به شدت پایین می‌آورد و به تو اجازه می‌دهد به آدم‌ها نزدیک‌تر شوی بدون اینکه آن‌ها احساس خطر کنند.

 

 

هنر شکار غیرمستقیم

لازم نیست همیشه مستقیم به هدف شلیک کنی. یکی از بهترین تکنیک‌ها برای ثبت یک لحظه‌ی طبیعی، استفاده از هنر «گمراه‌سازی» است. به جای اینکه دوربین را صاف به سمت سوژه‌ات بگیری، وانمود کن که مجذوب معماری ساختمان پشت سر او یا یک بیلبورد در آن سوی خیابان شده‌ای. با اعتمادبه‌نفس دوربین را بالا بیاور، کادرت را طوری ببند که سوژه‌ی اصلی در آن قرار بگیرد، شاتر را بزن و بعد با خونسردی دوربین را کمی به اطراف بچرخان، انگار که هنوز مشغول عکاسی از آن ساختمان هستی. با این کار، سوژه‌ات هرگز متوجه نمی‌شود که ستاره‌ی اصلی عکس تو بوده است.

تکنیک آماده شلیک 

این یک تکنیک حرفه‌ای برای شکارچیان لحظه است. به جای تعقیب سوژه با فوکوس، یک صحنه‌ی جذاب را پیدا کن؛ مثلاً یک تکه نور که روی زمین افتاده، یک درگاه رنگی یا یک پوستر جالب روی دیوار. فوکوس دوربینت را به صورت دستی روی آن نقطه تنظیم کن و کادرت را ببند. حالا تنها کاری که باید بکنی این است که منتظر بمانی تا یک سوژه‌ی مناسب وارد آن «منطقه‌ی شکار» شود. به محض ورود، شاتر را می‌زنی. این روش فوق‌العاده سریع است و به تو این امکان را می‌دهد که حتی بدون نگاه کردن در ویزور، عکسی بی‌نقص و طبیعی بگیری، چون تمام مقدمات را از قبل آماده کرده‌ای.

حالا شما نامرئی می‌شوید یا نه؟ این نکات را برای گشت‌وگذار عکاسانه‌ی بعدی خودت  بیاد داشته باش  و انجامش بده..